Qishloqqa safar

Keng, katta shaharda koʻnglim siqilib,

Bir xil kunlarimdan zerikkan chogʻim

Gohi onam boʻlib, goh otam boʻlib

Meni chorlayverar olis qishlogʻim.

 

Bir kun otlanaman, intiqqan koʻnglim

Mendan burun oʻtar dovondan oshib.

Ketaman toʻxtagim kelmasdan bir zum,

Xushxabar eltyotgan chopardek shoshib.

 

Mana, uyga keldim, toʻldirdi bagʻrim

Mushtoq ota-onam va jigarlarim.

Ularning bagʻrini toʻldirdim men ham,

Birpasda yoyildi xushxabarlarim.

 

Oʻ-hoʻ, oʻzgarish koʻp, yangilanish koʻp:

Menga yetishibdi ukamning boʻyi.

Ikki oy ichida qurilish boʻlib,

Buzilib ketibdi bobomning uyi.

 

Bir-ikki kun oʻtgach, qoʻllarim boʻshab,

Asta yoʻl olaman dala-tuz tomon.

Poyimga oʻtlardan gilamlar toʻshab

Meni kutib olar dalalar shodon.

 

Tovondan yurakka oʻtib borganda

Teranroq tuyaman tuproq taftini.

Turmushni anglayman siqib koʻrganda

Dehqon odamlarning qadoq kaftini.

 

Safarim qariydi uch-toʻrt kun oʻtmay,

Yana Toshkentlarga buradirman yuz.

Menga ergasholmay qolgan ukamday

Teraklar qoʻl silkib kuzatar maʼyus.

 

Orif Tolib

 

2011