Taʼlim berish – umid urugʻini ekish demakdir

Lui Aragon hikmatlaridan

Agar koʻksimni tilsangiz, u yerdan Parijni topasiz.
Adabiyot mamlakat uchun juda muhimdir, mohiyatiga koʻra, uning yuzi deyish mumkin.
Ajoyib kechalarning birida kelajak oʻtmish deb nom oladi. Bu payt ortingga qaraysan-da, olislayotgan yoshligingni koʻrasan.
Baʼzida gʻolib boʻlish uchun chekinishga, qoʻlga kiritganingdan voz kechishga toʻgʻri keladi.
Biz koʻpincha yoʻq joydan muammolar oʻylab topamiz.
Davrimizning ziynati yorqin shoirlardir. Angliyada – Kipling, Fransiyada Apolliner va Elyuar, Germaniyada Rilke, Rossiyada – Mayakovskiy va Yesenin, Armanistonda – Charens va Isaakyan. Bu mayoqlar bir-bir soʻnganda goʻyo dunyo zulmatga choʻmganday boʻldi.
Dunyo yolgʻonchi guvohlarga toʻla.
Yoshlar orzu qiladi. Qarilar eslaydi.
Quyosh hamisha ishqibozlarining koʻzini qamashtirgan.
Men bu kitobni ikkita bir-biriga oʻxshamaydigan davrni qiyoslab boʻlmasligini koʻrsatish uchun yozdim. Oʻtmishni bugungi kundan kelib chiqib muhokama qilish yoki izohlashdan koʻra johilona ish yoʻq.
Odam nimadan hayratlansa, oʻshani koʻngliga yaqin oladi.
Odamlar koʻpincha oʻzlarining vaqtinchalik baxtsizliklarini dunyodagi eng muhim narsa deb hisoblaydilar.
Optimizm buyuk kishilarning ziynatidir.
Rashk bu – jon joyingga toʻxtov bilmay sanchilayotgan ignadir.
Tanqid muddatsiz surgundir.
Taʼlim berish – umid urugʻini ekish demakdir.
Toʻgʻrilik koʻpincha muhokama qilinmaydi.
Faqat mehnatgina insonning qiyofasini oʻzgartira oladi.
Hayotda hech bir narsa biz tasavvur qilgandek boʻlmaydi.